اسرائیلِ نتانیاهو دوست آمریکا نیست

فریدمن به ترامپ تاکید کرده است: نتانیاهو دوست ما نیست. با این حال، او فکر می‌کرد که می‌تواند شما را به نوچه خود تبدیل کند. به همین دلیل است که من از اینکه چگونه از طریق مذاکرات مستقل خود با حماس، ایران و یمنی‌ها به او نشان داده‌اید که او هیچ ارزشی برای شما ندارد - و شما نوچه او نخواهید بود، تحت تأثیر قرار گرفته‌ام. این امر به وضوح او را وحشت‌زده کرده است. 

او در ادامه آورده است: من شکی ندارم که به طور کلی، مردم اسرائیل همچنان خود را متحدان ثابت قدم مردم آمریکا می‌دانند و برعکس اما این دولت فوق ملی‌گرا و ماشیح (یهودیت موعودباور) اسرائیل، متحد آمریکا نیست. زیرا این اولین دولت در تاریخ اسرائیل است که اولویت آن صلح با تعداد بیشتری از همسایگان عرب و مزایایی که امنیت و همزیستی بیشتر به همراه خواهد داشت، نیست. اولویت آن الحاق کرانه باختری، اخراج فلسطینیان غزه و استقرار مجدد شهرک‌های اسرائیلی در آنجاست. این تصور که اسرائیل دولتی دارد که دیگر به عنوان متحد آمریکا رفتار نمی‌کند و نباید چنین تلقی شود، برای دوستان اسرائیل در واشنگتن، یک باور تکان‌دهنده و تلخ است که باید آن را بپذیرند.

 

الحاق کرانه باختری به جای معماری امنیتی آمریکا

ستون‌نویس نیویورک‌تایمز و با بایان اینکه کابینه نتانیاهو «در راستای اجرای دستور کار افراطی خود، منافع ما را تضعیف می‌کند»، نوشت: این واقعیت که شما اجازه نمی‌دهید نتانیاهو مانند دیگر روسای جمهور آمریکا بر شما مسلط شود، مایه افتخار است. همچنین دفاع از معماری امنیتی ایالات متحده که اسلاف شما در منطقه ساخته‌اند، حیاتی است. ساختار اتحاد فعلی ایالات متحده، اعراب و اسرائیل توسط «ریچارد نیکسون» و «هنری کیسینجر» پس از جنگ اکتبر ۱۹۷۳ ایجاد شد تا روسیه را بیرون برانند و آمریکا را به قدرت جهانی غالب در منطقه تبدیل کنند، که از آن زمان تاکنون در خدمت منافع ژئوپلیتیکی و اقتصادی ما بوده است. دیپلماسی نیکسون-کیسینجر، توافق‌نامه‌های جدایی ۱۹۷۴ بین اسرائیل، سوریه و مصر را شکل داد. این توافق‌نامه‌ها پایه‌های پیمان صلح کمپ دیوید را بنا نهادند. کمپ دیوید زمینه را برای توافق‌نامه‌های صلح اسلو فراهم کرد. نتیجه، منطقه‌ای بود که تحت سلطه آمریکا، متحدان عرب آن و اسرائیل قرار داشت. اما کل این ساختار تا حد زیادی به تعهد ایالات متحده و اسرائیل به نوعی راه حل دو دولتی وابسته بود - تعهدی که خود شما در دوره اول ریاست جمهوری خود با طرح خود برای یک کشور فلسطینی در غزه و کرانه باختری در کنار اسرائیل - به شرطی که فلسطینی‌ها موافقت کنند اسرائیل را به رسمیت بشناسند و بپذیرند که کشورشان غیرنظامی شود، پیش بردید. 

او تصریح کرده است: با این حال، این دولت نتانیاهو، وقتی در اواخر سال ۲۰۲۲ - مدت‌ها قبل از حمله  ۷ اکتبر ۲۰۲۳ - به قدرت رسید، الحاق کرانه باختری را به جای معماری امنیتی-صلح ایالات متحده برای منطقه، در اولویت خود قرار داد. تقریباً یک سال، دولت بایدن به نتانیاهو التماس کرد که یک کار را برای آمریکا و برای اسرائیل انجام دهد: موافقت کند که روزی با یک مرجع اصلاح شده، گفت‌وگو با تشکیلات خودگردان فلسطین را در مورد راه حل دو دولتی آغاز کند - در ازای اینکه عربستان سعودی روابط خود را با اسرائیل عادی کند. این امر سپس راه را برای تصویب یک پیمان امنیتی ایالات متحده و عربستان سعودی در کنگره برای ایجاد توازن در برابر ایران و مسدود کردن چین هموار می‌کرد. نتانیاهو از انجام این کار خودداری کرد، زیرا برتری‌جویان یهودی در کابینه‌اش گفتند که اگر این کار را بکند، دولتش را سرنگون خواهند کرد و با توجه به اینکه نتانیاهو به اتهامات متعدد فساد در حال محاکمه است، او نمی‌توانست از مصونیت نخست‌وزیری برای طولانی کردن محاکمه‌اش و جلوگیری از حکم احتمالی زندان صرف نظر کند. بنابراین، نتانیاهو منافع شخصی خود را بر منافع اسرائیل و آمریکا مقدم دانست. 

به عقیده فریدمن «عادی‌سازی روابط بین اسرائیل و عربستان سعودی می‌توانست کل جهان اسلام را به روی گردشگران، سرمایه‌گذاران و نوآوران اسرائیلی باز کند، تنش‌ها بین یهودیان و مسلمانان در سراسر جهان را کاهش دهد و منافع ایالات متحده در خاورمیانه را که توسط نیکسون و کیسینجر برای یک دهه یا بیشتر آغاز شده بود، تثبیت کند».

او در ادامه نوشت: پس از دو سال فریب دادن همه توسط نتانیاهو، ظاهراً هم آمریکایی‌ها و هم سعودی‌ها تصمیم گرفته‌اند از مشارکت اسرائیل در این توافق دست بکشند که یک ضرر واقعی برای اسرائیلی‌ها و یهودیان است. رویترز روز پنجشنبه گزارش داد که «ایالات متحده دیگر از عربستان سعودی نمی‌خواهد که روابط خود را با اسرائیل به عنوان شرطی برای پیشرفت در مذاکرات همکاری هسته‌ای غیرنظامی عادی کند» و اکنون ممکن است اوضاع بدتر شود.

 

ویتنام در مدیترانه

فریدمن به ترامپ متذکر شده است: نتانیاهو در حال آماده شدن برای حمله مجدد به غزه با طرحی برای جمع کردن جمعیت فلسطینی در گوشه‌ای کوچک با دریای مدیترانه در یک طرف و مرز مصر در طرف دیگر است، در حالی که الحاق بالفعل را با سرعت و وسعت بیشتری در کرانه باختری پیش می‌برد. با انجام این کار، اتهامات جنایات جنگی بیشتری علیه اسرائیل (و به ویژه علیه رئیس جدید ستاد ارتش آن، ایال زمیر) مطرح خواهد شد که بی‌بی انتظار دارد دولت شما از او محافظت کند. من هیچ همدردی با حماس ندارم اما طرح نتانیاهو برای حمله مجدد به غزه، ایجاد یک جایگزین میانه‌رو برای حماس، به رهبری تشکیلات خودگردان فلسطین، نیست. این طرح برای اشغال نظامی دائمی اسرائیل است که هدف اعلام نشده آن، فشار بر همه فلسطینی‌ها برای ترک آنجا خواهد بود. این نسخه‌ای برای یک شورش دائمی است یعنی ویتنامی در مدیترانه. اسموتریچ، وزیر دارایی راست افراطی اسرائیل، در کنفرانسی در ۵ می بدون اهمیت دادن به آنچه شما فکر می‌کنید، گفت: «ما غزه را اشغال می‌کنیم تا بمانیم. دیگر ورود و خروج وجود نخواهد داشت». جمعیت محلی در کمتر از یک چهارم نوار غزه فشرده خواهند شد.

در ادامه این نوشتار به نقل از «آموس هارل» کارشناس نظامی روزنامه هاآرتص آمده است: «از آنجایی که ارتش سعی خواهد کرد تلفات را به حداقل برساند، تحلیلگران انتظار دارند که از نیروی تهاجمی ویژه‌ای استفاده کند که منجر به خسارات گسترده به زیرساخت‌های غیرنظامی باقی‌مانده غزه خواهد شد. آوارگی جمعیت به مناطق اردوگاه‌های بشردوستانه، همراه با کمبود مداوم غذا و دارو، می‌تواند منجر به مرگ جمعی بیشتر غیرنظامیان شود... رهبران و افسران اسرائیلی بیشتری ممکن است با اقدامات قانونی شخصی علیه خود مواجه شوند».

فریدمن همچنین نوشته است: در واقع، اگر این استراتژی اجرا شود، نه تنها ممکن است اتهامات جنایت جنگی بیشتری علیه اسرائیل ایجاد کند، بلکه به ناچار ثبات اردن و ثبات مصر را نیز تهدید خواهد کرد. این دو ستون ساختار اتحاد خاورمیانه آمریکا، هر دو از این بیم دارند که نتانیاهو قصد دارد فلسطینی‌ها را از غزه و کرانه باختری به کشورهایشان براند که مطمئناً بی‌ثباتی را دامن می‌زند که حتی اگر خود فلسطینی‌ها این کار را نکنند، به مرزهای آنها نیز سرایت خواهد کرد. این به طرق دیگر به ما آسیب می‌رساند. همان‌طور که «هانس وکسل» مشاور ارشد سیاسی سابق فرماندهی مرکزی ایالات متحده، به من گفت: «هرچه اوضاع برای آرمان‌های فلسطینیان ناامیدکننده‌تر به نظر برسد، آمادگی کمتری در منطقه برای گسترش ادغام امنیتی ایالات متحده-اعراب-اسرائیل وجود خواهد داشت؛ ادغامی که می‌توانست مزایای بلندمدتی را نسبت به ایران و چین به ارمغان بیاورد - بدون نیاز به منابع نظامی تقریباً مشابه ایالات متحده در منطقه برای حفظ آن.»

 

دولت مطرود

فریدمن نوشته است: در مورد خاورمیانه، آقای رئیس جمهور، شما غرایز مستقل خوبی دارید. از آن‌ها پیروی کنید. در غیر این صورت باید خود را برای این واقعیت قریب‌الوقوع آماده کنید: نوه‌های یهودی شما اولین نسل از کودکان یهودی خواهند بود که در جهانی بزرگ می‌شوند که در آن دولت یهودی یک دولت مطرود است.

ستون‌نویس نیویورک‌تایمز در پایان نوشته است: من توجه شما را به کلماتی از سرمقاله هفتم می هاآرتص جلب می‌کنم که نوشته است: «روز سه‌شنبه، نیروی هوایی اسرائیل ۹ کودک بین ۳ تا ۱۴ سال را کشت. ارتش اسرائیل اعلام کرد که هدف «مرکز فرماندهی و کنترل حماس» بوده و «اقداماتی برای کاهش خطر آسیب رساندن به غیرنظامیان غیرمرتبط انجام شده است.» ما می‌توانیم همچنان تعداد فلسطینی‌هایی را که در نوار غزه کشته شده‌اند یعنی بیش از ۵۲۰۰۰ نفر، از جمله حدود ۱۸۰۰۰ کودک نادیده بگیریم؛ اعتبار ارقام را زیر سوال ببریم، از همه مکانیسم‌های سرکوب، انکار، بی‌تفاوتی، فاصله‌گذاری، عادی‌سازی و توجیه استفاده کنیم. هیچ‌کدام از این‌ها واقعیت تلخ را تغییر نمی‌دهد؛ اسرائیل آنها را کشت. دستان ما این کار را کرد. ما نباید چشمانمان را ببندیم. ما باید بیدار شویم و با صدای بلند فریاد بزنیم: جنگ را متوقف کنید.»