انواع خدمات حمل بیمار (از کول کردن تا آمبولانس خصوصی)

باید بر سر در هر مرکز خدمات حمل بیمار بنویسند: تنها متخصص ها وارد شوند! چرا؟ چون این مجموعه خدمات فقط مجموعه ساده ای از امداد رسانی به بیماران و مصدومان نیست. در حقیقت این مجموعه از مهارت ها، بسته های پیچیده ای از دانش و مهارت های حرفه ای هستند. اگر بخواهیم دو اصل مهم را در این بسته های پیچیده مهارتی از بقیه جدا کنیم باید به دو عامل سرعت و ایمنی اشاره کنیم. اصل سرعت ناظر به ارزش زمان در روند درمان و نجات بیمار است. اصل ایمنی نیز ترکیبی از دانش پزشکی، مهارت های پرستاری و علم مکانیک بدن است.

  بازخوانی چند اصل ثابت در مجموعه خدمات حمل بیمار

خدمات حمل بیمار تنوع زیادی دارد؛ اما اصول جا به جایی بیمار در همه جا ثابت است. در جزئیات نیز خلاقیت تکنسین ها با الهام از کلیات یا همان اصول کلی می تواند راهگشا باشد. به زبان دقیق تر این خلأها در دو جا دیده می شوند. یکی در زمانی که تکنسین ها بر سر بیمار یا مصدوم حاضر می شوند. ارزیابی محیط، توانمندی های خود (آشنایی با فیزیک بدن خود و همکاران)، بررسی تجهیزات، ارزیابی وخامت حال مصدوم یا بیمار و تکیه بر مشاوره گروهی با دیگر امدادگران در این بخش می گنجند. یک تکنسین باتجربه محیط را از بابت وجود مواد منفجره، احتمال آتش گرفتن، غرق شدگی، تصادف های جاده ای و دیگر احتمالات چک می کند. در ضمن باید پیش از هر تصمیم، وضعیت بیمار یا مصدوم را ثابت نگه دارید. در این وضعیت بیمار هنوز بلند نشده است.

توجه به ایمنی خود: اصلی که جان بیماران و مصدومان را نجات می دهد!

همانطور که گفتیم تفاوتی نمی کند که تکنسین ها از چه مرکز خدمات حمل بیمار به آنجا گسیل شده باشند، اصول همه جا یکی است. این مراکز ارائه دهنده انواع خدمات حمل بیمار می توانند شامل آورژانس دولتی مانند 115 که در سراسر ایران خدمات رسانی میکند، اورژانس خصوصی مانند آمبولانس خصوصی ستایش امداد که در تهران و شهر های اطراف خدمت رسانی میکند (در همه اشکال تیپ A، تیپ B، تیپ C یا آمبولانس VIP، آمبولانسهای ویژه CCU، ICU، NICU و PICU، آمبولانس هوایی، هلیکوپتر یا جت آمبولانس) یا مجموعه privateambulanceuk که در خارج از کشور خدمات رسانی میکند، باشند. در نهایت برای بلند کردن و حمل مصدوم یا بیمار باید از چند روش بهره برد. این روش ها به گروه های تک نفره، دو نفره، سه نفره و چند نفره یا گروهی تقسیم می شوند. با هم نگاهی به این روش ها بیندازیم.

پیش از پرداختن به انواع بلند کردن در مجموعه خدمات حمل بیمار باید به چند نکته ضروری اشاره کنیم. یک تکنسین باید همزمان با سلامت انتقال بیمار به ایمنی خود نیز توجه کند. چرا که ایمنی بیمار یا مصدوم وابستگی زیادی به ایمنی وی دارد. اگر تکنسین آسیب ببیند زمان طلایی انتقال بیمار هدر می رود و جان بیمار یا مصدوم به خطر می افتد. پس پیش از اقدام به هر کاری باید بدانیم که حمل بیمار یا مصدوم دو اصل بنیادین دارد. یکی از این اصول می گوید که تکنسین باید همواره از نیرومندترین ماهیچه های خود مانند ران یا شانه بهره برده ببرد. اصل دوم تصریح دارد که بیمار یا مصدوم را تا آنجا که ایمنی وی به خطر نیفتد باید به بدن خود نزدیک کرد.

روش های حمل بیمار یا آسیب دیده

انواع حمل مصدوم یا بیمار آسیب دیده در گستره خدمات حمل بیمار مانند قلب عملیات امدادند. گذشته از سرعت عمل باید با کاربرد درست شیوه های حمل، ایمنی جا به جایی را تضمین کنیم. حمل ها همانطور که قبلا اشاره کردیم به چند نوع یک نفره، دو نفره، سه نفره و گروهی تقسیم بندی می شوند. در حمل یک نفره با وضعیت های متفاوتی روبرو هستیم. وضعیت هایی مانند آغوشی، کششی، عصایی و کول کردن، بسته به وضعیت بیمار یا مصدوم گزینه های حمل یک نفره اند.

روش آغوشی در این زیر شاخۀ خدمات حمل بیمار به کودکان و انسان های سبک وزن تعلق دارد. برای اینکار تکنسین یک دست را زیر تنه بیمار و دست دیگر را زیر زانوی او قرار می دهد. روش کشیدن در موقعیت هایی ضرورت می یابد که سرعت عمل کادر امداد مهم است. برای اینکار بیمار را از پشت و از جایی که نشسته است گرفته و می کشند. در روش عصای انسانی یا تکیه گاهی امدادگر در سمت پای سالم و آسیب ندیده مصدوم قرار گرفته و یک دست وی را بر شانه خود قرار می دهد. دست دیگر امدادگر باید دور کمر بیمار حلقه زند. با دست آزاد دیگر باید مچ دستی که بر شانه امدادگر انداخته شده را نگه داشت.

روش کول کردن در مجموعه خدمات حمل بیمار، به مصدومانی اختصاص دارد که باید مسافت زیادی را جا به جا شوند. برای اینکار باید مصدوم یا بیمار در حالت ایستاده قرار گرفته و تکنسین پشت به وی، او را کول کرده و جا به جا کند.

شیوه های جا به جایی در مجموعه خدمات حمل بیمار: بایدها و نبایدها!

یکی دیگر از روش های حمل بیمار یا مصدوم در مجموعه خدمات حمل بیمار، روش دو نفره بلند کردن است. این روش هم چند زیر شاخه دارد. یکی از آنها روش چهار مچ است. در این شیوه تکنسین ها با گرفتن مچ های همدیگر، سکویی برای انتقال وی می سازند. بیمار نیز در حالیکه دست ها را روی شانه های تکنسین ها انداخته، بر این سکوی انسانی می نشیند. روش دیگر در حمل دو نفره قطاری نام دارد. یکی از امدادگران دست هایش را از زیر بغل مصدوم رد کرده و او را از پشت می گیرد. تکنسین دیگر نیز دست خود را زیر زانوی مصدوم یا بیمار را نگه می دارد. در روش سه مچ، همان فن آوری روش چهار مچ حاکم است. اما چون مصدوم در این وضعیت نمی تواند به امدادگران کمک کند، یکی از امدادگران او را از پشت نگه می دارد. در حمل با کمک صندلی، مصدوم بر صندلی می نشیند و دو امدادگر وی را از ارتفاع پایین می آورند.