صفای عشق

در مراسم رونمایی از کتاب «شانه بر موی سپید» - اولین کتاب منتشرشده توسط روزنامه «شرق»-مدیرمسوول روزنامه «شرق»، در سخنانی در حضور پیشکسوتان عرصه مطبوعات، ادبیات و هنر ایران، گفت: «روزی که «شرق» هفته‌نامه‌ای محلی در استان سیستان‌وبلوچستان بود، آرزو داشتم اگر تبدیل به یک نشریه بین‌المللی هم نمی‌شود، لااقل یک نشریه شاخص در منطقه باشد». سخنان مهدی رحمانیان، خاطره‌ای را در ذهنم زنده کرد و آن، روزی بود در اواسط سال 77 که دولت اصلاحات با چیدن مهره‌های اصلی خود در راس سازمان‌ها و ادارات، با شتاب درصدد اجرای برنامه‌‌های پیشنهادی خود بود و زمزمه پیاده‌کردن قانون شوراها، ذهن‌ها‌ را به خود معطوف کرده بود. با مهندس رحمانیان برای انجام کارهای مقدماتی نشریه، قدم‌زنان به مرکز انگشت‌نگاری زاهدان، در کوچه حافظ می‌رفتیم. در بین راه صحبت از نام نشریه‌ای شد که قرار بود مجوزی برای آن کسب شود. ایشان نظر مرا درمورد نام نشریه جویا شد و من با توجه به موقعیت محلی نشریه و نزدیک‌شدن انتخابات شوراها، نام‌هایی مانند سیستان‌وبلوچستان، زاهدان فردا و شوراها را پیشنهاد کردم؛ ولی ایشان که به نظر می‌رسید در دنیای دیگری سیر می‌کند، در پاسخ اظهار کرد: «من در ذهنم همیشه نام‌هایی مانند «شرق» و «اشراق» را مجسم کرده‌ام». گفت‌وگوی ما درمورد نام‌گذاری نشریه، آن روز، در همانجا خاتمه یافت و صحبت‌های دیگری به‌میان آمد. آنچه ذهن مرا دراین‌میان به خود مشغول کرد، مشاهده بارقه‌ای از پرتوهای «یک فکر بزرگ» بود؛ فکری که محدودیت‌پذیر نیست و در زمان و مکان خاصی محصور نمی‌شود. شرایط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در آن زمان هم مانند امروز این گونه بود که متقاضی، چند اسم متفاوت پیشنهاد کرده و هیات بررسی‌کننده، یکی از آن نام‌ها را تایید می‌کرد و اینچنین بود که روزنامه «شرق» امروز، در آن زمان علی‌الحساب با نام «شورای شرق» مجوز صدور گرفت و قدم به دنیای مطبوعات گذاشت. همان روزها با پیشنهاد استاندار وقت، یک گردهمایی دانشجویی در استان برگزار شد که یکی از هدف‌های آن، تبادل‌نظر و همدلی بین دانشجویان استان بود و تعالی افکار آنها در امور سیاسی. شما می‌دانید دانشجویان دانشگاه سیستان‌وبلوچستان، متشکل از اقوام گوناگون با عقاید مختلف بوده و هستند. مدیریت این گردهمایی برعهده آقای رحمانیان بود که در آن زمان، مدیرکل دفتر امور اجتماعی استانداری بود. شکوه این مراسم کم‌نظیر و استقبال شایان‌توجه دانشجویان و شرکت صمیمانه و فعال آنها در تدارک و برگزاری گردهمایی، آنچنان بود که تحسین همگان را برانگیخت و مانند صفیری بود که بسیاری از خواب‌آلودگان را متوجه بسیاری از حقایق کرد؛ اگرچه معدودی مخالف هم بودند که این دوستی و وداد بین دانشجویان استان برایشان قابل‌تحمل نبود. درهرحال با پایان مراسم شکوهمند گردهمایی، پاداش نقدی برای مجریان برنامه پیشنهاد شد که تنها نامی که در بین پاداش‌گیرندگان وجود نداشت، نام مدیر و مجری برنامه بود که از قضا خود نیز فهرست مجریان برنامه را تنظیم کرده بود. این سعه‌صدر و سایر خصوصیات اخلاقی ایشان- که کمتر در جامعه دیده می‌شود- موجب شد که دوستان و دوستدارانش روزبه‌روز افزایش یابند و مرا به یاد این سروده معروف انداخت که: چون فلک، دایره بینش خود گیر وسیع تا ببینی که چه اندازه صفا دارد عشق منظور من از ذکر این مقدمه و طرح یکی، دو نکته از خصوصیات اخلاقی مدیرمسوول «شرق» در مطلبی که قرار است برای ویژه‌نامه‌های «شرق» بنویسم، یادآوری اهمیت این نکات برای همکاران جوان شهرستانی است که درحال‌حاضر در بیش از بیست‌وچند استان کشور با تلاش بسیار و خلوص‌نیت، ریشه‌های فرهنگی این نشریه پربار را تقویت می‌کنند و آرزو دارند اگر نتوانند در آینده هم کاری در حد «شرق» انجام دهند، با ایده‌گرفتن از یک فکر بزرگ تلاش کنند دایره بینش خود را وسیع بگیرند. همان‌طور که در شروع مطلب آرزوی مدیرمسوول را برای انجام یک کار فرهنگی در حد جهانی عنوان کردم، امروز می‌توانم پیش‌بینی کنم که این آرزو در شرف تحقق است. ویژه‌نامه‌های استانی، ریشه‌های فرهنگی یک کار بسیار بزرگ هستند که سرشاخه‌های آن در پایتخت، قسمت‌هایی از بر و محصول ارزشمند آن را به هموطنان و برخی خارج‌نشینان نشان می‌دهد. یکی از نکات جالب ویژه‌نامه‌ها آن است که در پنج استان کشور، بانوان سخت‌کوش، مسوولیت سرپرستی آنها را برعهده دارند و امیدواریم که در سال‌های آتی حداقل، نسبت مردان سرپرست به بانوان، نسبتی برابر شود. با آرزوی اینکه هرگز تداوم حیات نشریه‌ای مانند سراج افغانستان مورد حسرت روزنامه‌نگار ایرانی قرار نگیرد و با گسترش فعالیت‌های جنبی روزنامه «شرق»، مانند انتشار کتاب و تعمیم ویژه‌نامه‌ها به همه استان‌ها و اقدامات بسیاری که دراین‌زمینه فکر مدیر و همکاران وی را به خود مشغول کرده است؛ ازجمله درخواست افزایش دو زبان انگلیسی و عربی، به زبان فارسی روزنامه «شرق»، زودتر از آنچه تصور می‌کنیم شاهد «بین‌المللی‌شدن» روزنامه «شرق» و تحقق آرزوی دیرین آن باشیم.