دریچه
حسینی: وارش، جشنواره‌ای با نگاه بومی و چشم‌انداز جهانی
گروه هنر: یک فعال فرهنگی در یادداشتی که به بهانه برگزاری نهمین جشنواره بین‌المللی فیلم وارش نوشته است، تولید محتوای هنری را به دلیل زیستن هنرمند در بستر زایای فرهنگ عامه و گفت‌و‌گوی پیوسته با عناصر فرهنگی، واجد خصوصیاتی دانست که در هیچ اثر دیگری یافتنی نیست.
به گزارش نهمین جشنواره بین‌المللی فیلم وارش، مهدی حسینی، فعال فرهنگی، در یادداشتی به اهمیت توجه جشنواره‌های فرهنگی و هنری به سنت‌های کهن، بازخوانی مفاهیم فرهنگ عامه در قالب‌های هنری و تأثیر نگاه بومی بر ابعاد جهانی آنها اشاره کرد و نوشت: «جشنواره‌های دوران جدید، اجرای مدرن جشن‌های کهن مردمان جهان است که در سیر تاریخی زیستن مردم، دستخوش تغییرات اساسی شده است. جشنواره‌ها هرچه به این مفهوم نزدیک‌تر باشند، فرایند را بهتر طی می‌کنند. جشنواره‌های فیلم برساخته یک نهاد اجتماعی و دموکراتیک تحت قواعد حقوقی و صنفی هستند که به دلیل کارکرد فرهنگی و هنری واجد اهمیت و توجه‌اند. جشن‌ها در خودآگاهی و ناخودآگاهی اقوام ریشه دارد و جشنواره‌هایی که بر محور فرهنگ عامه می‌گردند؛ تا حدودی ناپیدا و نادر هستند. این اصلی‌ترین ویژگی جشنواره بین‌المللی فیلم وارش است که متمرکز‌ماندن بر این محور به حفظ اصالت آن کمک می‌کند.
مازندران به دلیل برخورداری از ظرفیت بزرگ و ارزنده فرهنگ عامه و بی‌توجهی به آن در سال‌های گذشته مستعد توجهی درخور است. فارغ از ذات هنر که پدیده‌ها را دگرگون می‌بیند و جلوه می‌دهد، فیلم‌سازی به صورت ویژه در تمام ابعادش، ظرفیت‌ساز نگاه دوباره و دیگری به فرهنگ عامه است. این محتواسازی به دلیل زیستن هنرمند در بستر زایای سنت‌های رفتاری، گفتاری و زیستی فرهنگ عامه و گفت‌و‌گوی پیوسته با عناصر فرهنگی، واجد خصوصیاتی است که در هیچ اثر دیگری یافت نمی‌شود. این فرایند در بستر جشنواره‌ای بین‌المللی مانند وارش، آستان دیده‌شدن فرهنگ عامه مازندران در گستره‌ای جهانی است. جهانی‌شدن به معنای تحقق شرایط جهانی است که در آن پیوستگی فرهنگ‌های محلی با یکدیگر حاصل می‌شود.
در این نگاه، جهانی‌شدن فرهنگ، عاملی همگون‌کننده تلقی نمی‌شود؛ چراکه مفهوم جهانی به طور مطلق مخالف معنای محلی نیست؛ بنابراین جهانی‌شدن یعنی فشردن جهان و تشدید آگاهی درباره جهان به‌عنوان یک کل. در این وضعیت گشودگی هنرمند به فرهنگ عامه سبب گشوده‌شدن دریچه‌های تازه‌ای در بازخوانی فرهنگی خواهد شد.
این آمد‌و‌شد ذهنی، در فضای فیزیکی نیز به هنر و هنرمند کمک می‌کند. حضور پیوسته هنرمندان و مطالبه شهروندی می‌تواند جریان‌های کوتاه را دائمی کند. گشوده‌شدن فضاهای تازه نیازمند خواستن و پیگیری‌کردن است و خواستن نیازمند دانستن. معنای دقیق «توانا بود هرکه دانا بود» نیز همین است. ما گرچه در ایران کنونی و به تبع آن مازندران امروزی دچار پدیده توهم دانایی هستیم؛ اما این پدیده از اهمیت دانستن نه‌تنها نمی‌کاهد؛ بلکه بر وجود این مسئله صحه می‌گذارد. دانایی در این حوزه شرایط دیده‌شدن فرهنگ عامه را در ابعاد جهانی تحقق می‌بخشد.
نهمین جشنواره بین‌المللی فیلم وارش 9 تا 13 اردیبهشت به دبیری مهدی قربانپور در استان مازندران برگزار می‌شود.
معرفی گروه طراحان «وقتی کبوترها ناپدید شدند»
گروه هنر: گروه طراحان نمایش «وقتی کبوترها ناپدید شدند» که از ۱۵ اردیبهشت در تئاتر مستقل تهران روی صحنه می‌رود، اعلام شد. تولید تازه تئاتر مستقل تهران به کارگردانی هستی حسینی اعلام می‌شود.
این گروه به ترتیب شامل طراح صحنه: مصطفی کوشکی، طراح لباس: هستی حسینی، طراح گریم: سارا اسکندری، طراح نور: علی کوزه‌گر، طراح صدا: کسری پاشایی، طراح ویدئو: بهرام رامه و طراح گرافیک: مهدی دوایی می‌شود.
این نمایش که ماجرای آن در دوران جنگ جهانی دوم می‌گذرد، پس از هشت ماه تمرین از نیمه اردیبهشت در تئاتر مستقل به روی صحنه می‌رود.
«وقتی کبوترها ناپدید شدند» دهمین نمایشی است که با حمایت تئاتر مستقل تولید شده است. «باد شیشه را می‌لرزاند»، «رؤیای یک شب نیمه تابستان»، «رومئو و ژولیت»، «اپراتور نسل چهارم»، «گتو»، «بخواب در رؤیاهایت»، «رومولیت»، «شپش» و «سیزده» از‌جمله نمایش‌هایی هستند که پیش‌از‌این و با حمایت تئاتر مستقل تولید شده‌اند.
حسینی: وارش، جشنواره‌ای با نگاه بومی و چشم‌انداز جهانی
گروه هنر: یک فعال فرهنگی در یادداشتی که به بهانه برگزاری نهمین جشنواره بین‌المللی فیلم وارش نوشته است، تولید محتوای هنری را به دلیل زیستن هنرمند در بستر زایای فرهنگ عامه و گفت‌و‌گوی پیوسته با عناصر فرهنگی، واجد خصوصیاتی دانست که در هیچ اثر دیگری یافتنی نیست.
به گزارش نهمین جشنواره بین‌المللی فیلم وارش، مهدی حسینی، فعال فرهنگی، در یادداشتی به اهمیت توجه جشنواره‌های فرهنگی و هنری به سنت‌های کهن، بازخوانی مفاهیم فرهنگ عامه در قالب‌های هنری و تأثیر نگاه بومی بر ابعاد جهانی آنها اشاره کرد و نوشت: «جشنواره‌های دوران جدید، اجرای مدرن جشن‌های کهن مردمان جهان است که در سیر تاریخی زیستن مردم، دستخوش تغییرات اساسی شده است. جشنواره‌ها هرچه به این مفهوم نزدیک‌تر باشند، فرایند را بهتر طی می‌کنند. جشنواره‌های فیلم برساخته یک نهاد اجتماعی و دموکراتیک تحت قواعد حقوقی و صنفی هستند که به دلیل کارکرد فرهنگی و هنری واجد اهمیت و توجه‌اند. جشن‌ها در خودآگاهی و ناخودآگاهی اقوام ریشه دارد و جشنواره‌هایی که بر محور فرهنگ عامه می‌گردند؛ تا حدودی ناپیدا و نادر هستند. این اصلی‌ترین ویژگی جشنواره بین‌المللی فیلم وارش است که متمرکز‌ماندن بر این محور به حفظ اصالت آن کمک می‌کند.
مازندران به دلیل برخورداری از ظرفیت بزرگ و ارزنده فرهنگ عامه و بی‌توجهی به آن در سال‌های گذشته مستعد توجهی درخور است. فارغ از ذات هنر که پدیده‌ها را دگرگون می‌بیند و جلوه می‌دهد، فیلم‌سازی به صورت ویژه در تمام ابعادش، ظرفیت‌ساز نگاه دوباره و دیگری به فرهنگ عامه است. این محتواسازی به دلیل زیستن هنرمند در بستر زایای سنت‌های رفتاری، گفتاری و زیستی فرهنگ عامه و گفت‌و‌گوی پیوسته با عناصر فرهنگی، واجد خصوصیاتی است که در هیچ اثر دیگری یافت نمی‌شود. این فرایند در بستر جشنواره‌ای بین‌المللی مانند وارش، آستان دیده‌شدن فرهنگ عامه مازندران در گستره‌ای جهانی است. جهانی‌شدن به معنای تحقق شرایط جهانی است که در آن پیوستگی فرهنگ‌های محلی با یکدیگر حاصل می‌شود.
در این نگاه، جهانی‌شدن فرهنگ، عاملی همگون‌کننده تلقی نمی‌شود؛ چراکه مفهوم جهانی به طور مطلق مخالف معنای محلی نیست؛ بنابراین جهانی‌شدن یعنی فشردن جهان و تشدید آگاهی درباره جهان به‌عنوان یک کل. در این وضعیت گشودگی هنرمند به فرهنگ عامه سبب گشوده‌شدن دریچه‌های تازه‌ای در بازخوانی فرهنگی خواهد شد.
این آمد‌و‌شد ذهنی، در فضای فیزیکی نیز به هنر و هنرمند کمک می‌کند. حضور پیوسته هنرمندان و مطالبه شهروندی می‌تواند جریان‌های کوتاه را دائمی کند. گشوده‌شدن فضاهای تازه نیازمند خواستن و پیگیری‌کردن است و خواستن نیازمند دانستن. معنای دقیق «توانا بود هرکه دانا بود» نیز همین است. ما گرچه در ایران کنونی و به تبع آن مازندران امروزی دچار پدیده توهم دانایی هستیم؛ اما این پدیده از اهمیت دانستن نه‌تنها نمی‌کاهد؛ بلکه بر وجود این مسئله صحه می‌گذارد. دانایی در این حوزه شرایط دیده‌شدن فرهنگ عامه را در ابعاد جهانی تحقق می‌بخشد.
نهمین جشنواره بین‌المللی فیلم وارش 9 تا 13 اردیبهشت به دبیری مهدی قربانپور در استان مازندران برگزار می‌شود.
معرفی گروه طراحان «وقتی کبوترها ناپدید شدند»
گروه هنر: گروه طراحان نمایش «وقتی کبوترها ناپدید شدند» که از ۱۵ اردیبهشت در تئاتر مستقل تهران روی صحنه می‌رود، اعلام شد. تولید تازه تئاتر مستقل تهران به کارگردانی هستی حسینی اعلام می‌شود.
این گروه به ترتیب شامل طراح صحنه: مصطفی کوشکی، طراح لباس: هستی حسینی، طراح گریم: سارا اسکندری، طراح نور: علی کوزه‌گر، طراح صدا: کسری پاشایی، طراح ویدئو: بهرام رامه و طراح گرافیک: مهدی دوایی می‌شود.
این نمایش که ماجرای آن در دوران جنگ جهانی دوم می‌گذرد، پس از هشت ماه تمرین از نیمه اردیبهشت در تئاتر مستقل به روی صحنه می‌رود.
«وقتی کبوترها ناپدید شدند» دهمین نمایشی است که با حمایت تئاتر مستقل تولید شده است. «باد شیشه را می‌لرزاند»، «رؤیای یک شب نیمه تابستان»، «رومئو و ژولیت»، «اپراتور نسل چهارم»، «گتو»، «بخواب در رؤیاهایت»، «رومولیت»، «شپش» و «سیزده» از‌جمله نمایش‌هایی هستند که پیش‌از‌این و با حمایت تئاتر مستقل تولید شده‌اند.