از سوی شهردار تهران مطرح شد
هشدار درباره تحرکات میلیاردی
معصومه اصغری: طلب تلمبار‌شده چند ده هزار میلیارد تومانی شهرداری تهران به پیمانکاران و تجمع آنها مقابل شهرداری تهران در این سال‌ها اتفاق جدیدی نیست؛ اما شهردار تهران حالا درباره شرایطی متفاوت از وقوع این تجمع‌ها صحبت کرده است. پیروز حناچی گفته: «شنیده شده که برخی از این تجمعات با هدایت عواملی از شهرداری‌های نواحی و مناطق صورت می‌گیرد که در صورت اثبات با عوامل آن برخورد خواهد شد و شهرداران مناطق مراقب چنین تحرکاتی باشند».
سابقه تقابل شهرداری تهران با پیمانکارانی که طلب‌های میلیونی و میلیاردی دارند، برای یکی، دو سال اخیر نیست و این ماجرا سر درازی دارد که تا امروز بخش زیادی از آنها پرداخت شده و بخشی دیگر باقی مانده است و بسیاری هم که در این روزهای بی‌پولی شهرداری تبدیل به طلبکاران جدید شده‌اند.
یک‌سال‌ونیم از شروع دوره جدید مدیریت شهری گذشته است؛ اما در این مدت تاکنون هر مدیر و مسئولی علاوه‌بر شهرداران تهران عددهای مختلفی درباره بدهی‌های طلبکاران شهرداری تهران اعلام کرده‌اند و به همین اندازه هم درباره مبلغ و نحوه پرداخت این مطالبات حرف و حدیث بوده است. یک بحث ناتمام و همیشگی مدیران اصولگرای رفته از بهشت با مدیران اصلاح‌طلب به بهشت رسیده، اختلاف درباره این اعداد بود و تا مدت‌ها درباره اینکه بدهی‌های شهرداری تهران 30 هزار میلیارد است یا 16 هزار میلیارد تومان، اختلاف بود تا اینکه محمدعلی نجفی در آمار گزارش تحویل و تحول خود عدد 52 هزار میلیارد تومان را به‌عنوان بدهی‌های کشف‌شده تا آن زمان اعلام کرد و عدد جدیدی را به ثبت رساند که تا امروز اصلاح‌طلبان این رکورد عددی را اعلام نکرده‌اند.
شهرداری تهران از حدود سال 89 به بعد با مسئله مهم تلمبارشدن بدهی‌های پیمانکاران مواجه شد و برای رسیدگی به این موضوع راهکارهای مختلفی را پیش‌بینی کرد و در چند مرحله به صورت نقد و غیرنقد بدهی‌ها را پرداخت کرد.
پروسه‌ای که پیمانکاران به دلیل آنکه دستشان زیر سنگ شهرداری بود، پولشان روی هوا و نیازمند به پروسه جدید، تمایلی به حرف‌زدن درباره آن نداشتند و در عوض برای پیداکردن یک آشنا در شهرداری و شورا تلاش می‌کردند، از آن سو هم شهرداری تمایلی به ورود و رسانه‌ای‌شدن این پروسه نداشت و هر چند وقت یک بار در اعداد اعلامی حسین محمدپورزرندی، معاون مالی شهردار تهران، اعدادی کلی از پرداخت بدهی‌ها اعلام می‌شد.
در همین روند بود که شورا و شهرداری سازوکار عجیب اما واقعی کارگزاری‌ها را بنا نهادند تا با استفاده از دارایی‌های غیرنقد شهرداری بخشی از پول پیمانکاران را پرداخت کنند؛ اما کار این کارگزاری‌ها به نتایج خوبی نرسید و امروز عملکرد همین کارگزاری‌ها تبدیل به سؤال بزرگ شهرداری تهران در سال‌های گذشته است. ضمن اینکه با تخلفات آشکاری که کارگزاری‌ها داشتند، همان پرداخت‌های پر‌ابهام به پیمانکاران هم متوقف شده و همین موضوع می‌تواند عاملی بر تلمبارشدن بدهی پیمانکاران باشد.
درباره عددهای اعلامی برای میزان بدهی‌های پیمانکاران، آخرین شهرداری که صحبت کرد، محمدعلی افشانی بود که گفت «از حدود ۵۶ هزار میلیارد تومان بدهی شهرداری تهران حدود ۲۰ هزار میلیارد تومان بدهی به سیستم بانکی است و مابقی بدهی شهرداری به پیمانکاران است».
نگین تاجی، سرپرست معاونت مالی و اقتصاد شهری شهرداری تهران، هم چندی قبل گفته بود: «دیون پیمانکاران براساس سال و میزان بدهی تقسیم‌بندی شده است، بدهی‌های قبل از سال 94 را به صد میلیون به پایین، صد تا 500 میلیون تومان و 500 میلیون تومان به بالا دسته‌بندی کردیم».
او گفته بود که در شش‌ماهه اول سال جاری، بیش از صد میلیارد تومان از بدهی‌های شهرداری تهران به پیمانکاران پرداخت شده است». البته این توضیحات جدای از بدهی به بانک‌ها و سودی است که هر ماه به آن اضافه می‌شود؛ اما درباره نحوه این پرداخت‌ها بارها حرف و حدیث حتی بین اعضای شورا وجود داشته است.
در یکی از جلسات بودجه‌ای دوره چهارم شورا در سال 94 احمد دنیامالی گفته بود: «۴۵ درصد درآمد شهرداری در نیمه اول سال محقق شده؛ اما شکایت‌های بسیاری از پیمانکاران مبنی بر دریافت‌نکردن طلبهایشان شنیده می‌شود. اگر درآمدها محقق شده، چرا دیون عقب‌مانده پرداخت نمی‌شود؟
یکی از مشکلاتی که پیمانکاران طلبکار با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند، عدم فروش املاکی است که در قبال طلبهایشان از شهرداری گرفته‌اند. از طرف دیگر بخشی از طلب آنها در قالب بودجه غیرنقدی پرداخت شده که برای تبدیل آن به پول نقد مجبور هستند کمتر از ۲۰ درصد قیمت روز آن را نقد کنند». در همان جلسه اقبال شاکری نیز پیشنهاد کرد: اگر شهرداری توان پرداخت مطالبات پیمانکاران را ندارد، حداقل بن شهروند به پیمانکاران پرداخت کند که آنان بتوانند امورات روزمره خود را بگذرانند.
در دوره پنجم هم قبل از این واکنش شهردار تهران، حجت نظری در تذکری گفته بود: «از ابتدای فعالیت و آغاز‌به‌کار شهرداری و شورای جدید، پیمانکاران پیگیر وصول مطالبات خود هستند. ما درخواست‌ها را به معاونت مالی ارجاع دادیم؛ اما در پاسخ گفتند نقدینگی وجود ندارد. برخی طلبکاران اعلام کردند در جریان دریافت مطالبات، پیشنهادهای عجیب درباره پرداخت بخشی از پول به آنها داده می‌شود. اگر شهرداری پول دارد، چرا نمی‌دهد و اگر هم ندارد، چطور برخی افراد با گرفتن درصدی از طلب، بدهی را تسویه می‌کنند».
با وجود روند پرداخت طلب‌های پیمانکاران بسیاری از آنها در دوره‌های زمانی مختلف جایی جز بهشت را برای تجمع پیدا نمی‌کردند و تقریبا در این سال‌ها تجمع پیمانکاران طلبکار مقابل شورا و شهرداری تبدیل به اتفاقی معمول شده بود؛ اما حالا پیروز حناچی موضوع را از زاویه‌ای دیگر باز می‌کند که گویای تأیید بازی‌خوردن شهرداری از درون خود است.
شهردار تهران روز گذشته در میانه اظهارات خود با اشاره به تجمع پیمانکاران مقابل شهرداری تهران، گفته است: «معاونت مالی در حال بررسی بدهی‌های شهرداری به پیمانکاران است. حدود 80 درصد پیمانکاران از شهرداری طلب‌های جزئی دارند که با کمی برنامه‌ریزی می‌توان آنها را پرداخت کرد؛ اما 20 درصد طلب‌های هنگفت دارند که پرداخت آن کمی مشکل است. معاونت مالی در حال بررسی وضعیت بدهی‌های شهرداری و تعیین‌تکلیف آنهاست؛ اما شنیده شده که برخی از این تجمعات با هدایت عواملی از شهرداری‌های نواحی و مناطق صورت می‌گیرد که در صورت اثبات با عوامل آن برخورد خواهد شد و شهرداران مناطق مراقب چنین تحرکاتی باشند».
اگر این اظهارات شهردار تهران همان شنیده‌های مکرر خبرنگاران در تلاش همیشگی پیمانکاران در تبانی با سیستم داخلی شهرداری برای گرفتن طلب یا همان ارتباطات خاصی که حجت نظری گفته، باشد، در واقع تأییدی هزارباره بر وجود فساد داخلی در شهرداری است که بخشی از شهرداری را به جان سرشاخه آن می‌اندازد.
شهردار تهران جزئیات بیشتری از این جریان نگفته است؛ اما این اقدامات و تحرکات می‌توانند مدیریت‌شده و تخریبی باشند.
معصومه اصغری: طلب تلمبار‌شده چند ده هزار میلیارد تومانی شهرداری تهران به پیمانکاران و تجمع آنها مقابل شهرداری تهران در این سال‌ها اتفاق جدیدی نیست؛ اما شهردار تهران حالا درباره شرایطی متفاوت از وقوع این تجمع‌ها صحبت کرده است. پیروز حناچی گفته: «شنیده شده که برخی از این تجمعات با هدایت عواملی از شهرداری‌های نواحی و مناطق صورت می‌گیرد که در صورت اثبات با عوامل آن برخورد خواهد شد و شهرداران مناطق مراقب چنین تحرکاتی باشند».
سابقه تقابل شهرداری تهران با پیمانکارانی که طلب‌های میلیونی و میلیاردی دارند، برای یکی، دو سال اخیر نیست و این ماجرا سر درازی دارد که تا امروز بخش زیادی از آنها پرداخت شده و بخشی دیگر باقی مانده است و بسیاری هم که در این روزهای بی‌پولی شهرداری تبدیل به طلبکاران جدید شده‌اند.
یک‌سال‌ونیم از شروع دوره جدید مدیریت شهری گذشته است؛ اما در این مدت تاکنون هر مدیر و مسئولی علاوه‌بر شهرداران تهران عددهای مختلفی درباره بدهی‌های طلبکاران شهرداری تهران اعلام کرده‌اند و به همین اندازه هم درباره مبلغ و نحوه پرداخت این مطالبات حرف و حدیث بوده است. یک بحث ناتمام و همیشگی مدیران اصولگرای رفته از بهشت با مدیران اصلاح‌طلب به بهشت رسیده، اختلاف درباره این اعداد بود و تا مدت‌ها درباره اینکه بدهی‌های شهرداری تهران 30 هزار میلیارد است یا 16 هزار میلیارد تومان، اختلاف بود تا اینکه محمدعلی نجفی در آمار گزارش تحویل و تحول خود عدد 52 هزار میلیارد تومان را به‌عنوان بدهی‌های کشف‌شده تا آن زمان اعلام کرد و عدد جدیدی را به ثبت رساند که تا امروز اصلاح‌طلبان این رکورد عددی را اعلام نکرده‌اند.
شهرداری تهران از حدود سال 89 به بعد با مسئله مهم تلمبارشدن بدهی‌های پیمانکاران مواجه شد و برای رسیدگی به این موضوع راهکارهای مختلفی را پیش‌بینی کرد و در چند مرحله به صورت نقد و غیرنقد بدهی‌ها را پرداخت کرد.
پروسه‌ای که پیمانکاران به دلیل آنکه دستشان زیر سنگ شهرداری بود، پولشان روی هوا و نیازمند به پروسه جدید، تمایلی به حرف‌زدن درباره آن نداشتند و در عوض برای پیداکردن یک آشنا در شهرداری و شورا تلاش می‌کردند، از آن سو هم شهرداری تمایلی به ورود و رسانه‌ای‌شدن این پروسه نداشت و هر چند وقت یک بار در اعداد اعلامی حسین محمدپورزرندی، معاون مالی شهردار تهران، اعدادی کلی از پرداخت بدهی‌ها اعلام می‌شد.
در همین روند بود که شورا و شهرداری سازوکار عجیب اما واقعی کارگزاری‌ها را بنا نهادند تا با استفاده از دارایی‌های غیرنقد شهرداری بخشی از پول پیمانکاران را پرداخت کنند؛ اما کار این کارگزاری‌ها به نتایج خوبی نرسید و امروز عملکرد همین کارگزاری‌ها تبدیل به سؤال بزرگ شهرداری تهران در سال‌های گذشته است. ضمن اینکه با تخلفات آشکاری که کارگزاری‌ها داشتند، همان پرداخت‌های پر‌ابهام به پیمانکاران هم متوقف شده و همین موضوع می‌تواند عاملی بر تلمبارشدن بدهی پیمانکاران باشد.
درباره عددهای اعلامی برای میزان بدهی‌های پیمانکاران، آخرین شهرداری که صحبت کرد، محمدعلی افشانی بود که گفت «از حدود ۵۶ هزار میلیارد تومان بدهی شهرداری تهران حدود ۲۰ هزار میلیارد تومان بدهی به سیستم بانکی است و مابقی بدهی شهرداری به پیمانکاران است».
نگین تاجی، سرپرست معاونت مالی و اقتصاد شهری شهرداری تهران، هم چندی قبل گفته بود: «دیون پیمانکاران براساس سال و میزان بدهی تقسیم‌بندی شده است، بدهی‌های قبل از سال 94 را به صد میلیون به پایین، صد تا 500 میلیون تومان و 500 میلیون تومان به بالا دسته‌بندی کردیم».
او گفته بود که در شش‌ماهه اول سال جاری، بیش از صد میلیارد تومان از بدهی‌های شهرداری تهران به پیمانکاران پرداخت شده است». البته این توضیحات جدای از بدهی به بانک‌ها و سودی است که هر ماه به آن اضافه می‌شود؛ اما درباره نحوه این پرداخت‌ها بارها حرف و حدیث حتی بین اعضای شورا وجود داشته است.
در یکی از جلسات بودجه‌ای دوره چهارم شورا در سال 94 احمد دنیامالی گفته بود: «۴۵ درصد درآمد شهرداری در نیمه اول سال محقق شده؛ اما شکایت‌های بسیاری از پیمانکاران مبنی بر دریافت‌نکردن طلبهایشان شنیده می‌شود. اگر درآمدها محقق شده، چرا دیون عقب‌مانده پرداخت نمی‌شود؟
یکی از مشکلاتی که پیمانکاران طلبکار با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند، عدم فروش املاکی است که در قبال طلبهایشان از شهرداری گرفته‌اند. از طرف دیگر بخشی از طلب آنها در قالب بودجه غیرنقدی پرداخت شده که برای تبدیل آن به پول نقد مجبور هستند کمتر از ۲۰ درصد قیمت روز آن را نقد کنند». در همان جلسه اقبال شاکری نیز پیشنهاد کرد: اگر شهرداری توان پرداخت مطالبات پیمانکاران را ندارد، حداقل بن شهروند به پیمانکاران پرداخت کند که آنان بتوانند امورات روزمره خود را بگذرانند.
در دوره پنجم هم قبل از این واکنش شهردار تهران، حجت نظری در تذکری گفته بود: «از ابتدای فعالیت و آغاز‌به‌کار شهرداری و شورای جدید، پیمانکاران پیگیر وصول مطالبات خود هستند. ما درخواست‌ها را به معاونت مالی ارجاع دادیم؛ اما در پاسخ گفتند نقدینگی وجود ندارد. برخی طلبکاران اعلام کردند در جریان دریافت مطالبات، پیشنهادهای عجیب درباره پرداخت بخشی از پول به آنها داده می‌شود. اگر شهرداری پول دارد، چرا نمی‌دهد و اگر هم ندارد، چطور برخی افراد با گرفتن درصدی از طلب، بدهی را تسویه می‌کنند».
با وجود روند پرداخت طلب‌های پیمانکاران بسیاری از آنها در دوره‌های زمانی مختلف جایی جز بهشت را برای تجمع پیدا نمی‌کردند و تقریبا در این سال‌ها تجمع پیمانکاران طلبکار مقابل شورا و شهرداری تبدیل به اتفاقی معمول شده بود؛ اما حالا پیروز حناچی موضوع را از زاویه‌ای دیگر باز می‌کند که گویای تأیید بازی‌خوردن شهرداری از درون خود است.
شهردار تهران روز گذشته در میانه اظهارات خود با اشاره به تجمع پیمانکاران مقابل شهرداری تهران، گفته است: «معاونت مالی در حال بررسی بدهی‌های شهرداری به پیمانکاران است. حدود 80 درصد پیمانکاران از شهرداری طلب‌های جزئی دارند که با کمی برنامه‌ریزی می‌توان آنها را پرداخت کرد؛ اما 20 درصد طلب‌های هنگفت دارند که پرداخت آن کمی مشکل است. معاونت مالی در حال بررسی وضعیت بدهی‌های شهرداری و تعیین‌تکلیف آنهاست؛ اما شنیده شده که برخی از این تجمعات با هدایت عواملی از شهرداری‌های نواحی و مناطق صورت می‌گیرد که در صورت اثبات با عوامل آن برخورد خواهد شد و شهرداران مناطق مراقب چنین تحرکاتی باشند».
اگر این اظهارات شهردار تهران همان شنیده‌های مکرر خبرنگاران در تلاش همیشگی پیمانکاران در تبانی با سیستم داخلی شهرداری برای گرفتن طلب یا همان ارتباطات خاصی که حجت نظری گفته، باشد، در واقع تأییدی هزارباره بر وجود فساد داخلی در شهرداری است که بخشی از شهرداری را به جان سرشاخه آن می‌اندازد.
شهردار تهران جزئیات بیشتری از این جریان نگفته است؛ اما این اقدامات و تحرکات می‌توانند مدیریت‌شده و تخریبی باشند.